Andermaal lange verplaatsing

 Evenals gisteren keken we vandaag op tegen een lange verplaatsing. Op GPS 'slechts' 300 km ver, doch door afgesloten op- en afritten en wegomleggingen in functie van de Giro klokte de reistijd af op 4 uur rijden. Tussendoor nog tanken en stoppen voor het middagmaal, nog wat file onderweg en dan weet je dat het een lange dag wordt. Niet getreurd echter. De M-Line bus opgevuld (beetje zoals de kerstkalkoen, maar dan met minder smakelijke dingen) en weg waren we.

Met uitzondering van bovenvermelde haltes non-stop gereden tot aan ons hotel in Lungomare. De streek is ons welbekend. Vorig jaar toerden we hier al rond met de Giro en achteraf kwamen we er op verlof. Gabicce Mare... het doet ons nog even wegdromen van de fijne zandstranden, de kalme zee, en ons vrèwe die 'in vorm' was. Daarvoor alleen zou je al terug komen.

Cattolica, gekend van eerdere aankomsten in de Giro. Caleb Ewan is de laatst bekende winnaar. Hoe zou het nog met hem zijn trouwens. Lijkt me wel erg stil. Maar daar gaat het niet over. Even verder is de afrit Cesenatico. Bij de wielerliefhebber doet dit een belletje rinkelen. Voor de niet kenners: Marco Pantani ligt er begraven. We zijn echter niet naar het kerkhof geweest. We hebben dus geen foto's van zijn graf. Voor de lezer met interesse die de blog vorig jaar niet gelezen heeft kunnen we u verwijzen naar onze 'uitgave 2022'. De link zit verwerkt in de openingspagina. Zelf reden we even door Cesenatico, om vervolgens door te rijden naar ons hotel.

Ver was het niet meer. Nog een zestal kilometer. Een peulschil voor wie er zonet bijna 300 opzitten heeft. Wij onmiddellijk naar het strand. Een helblauwe hemel is er vandaag niet. Die is voorspeld voor morgen. 😎💪 Toch gaan we polshoogte nemen van de waterkwaliteit en de -temperatuur. De (gouden) vinger van Philiep laat ons weten dat het water geenszins koud is. Zelfs lichtjes lauw. De zwembroek wordt boven gehaald en ligt al te wachten op morgen. De zon zal van de partij zijn. Zoals eerder gezegd vandaag minder gezien, doch de temperaturen waren goed. En zelf zijn wij hier het zonnetje....zodus.... 😉

De badmeester van dienst keurde en zwaaide dat het goed was. Gelukkig. Terug richting dijk/straat en ons oog valt op de vele strandstoelen, paraplus, tafeltjes en ander strandmaterieel dat klaar staat om de horde toeristen op te vangen. We schatten op de beschikbare ruimte voor twee personen op 10 vierkante meter. Meer zal het niet zijn. Als je alles bij elkaar ziet... dan zakt de moed je in de schoenen om naar hier te komen op reis. Massatoerisme. Wie graag schouder aan schouder ligt met een mooie frele rondborstige Italiaanse zal hier zijn gading vinden, en mogelijks 'zijn slag' kunnen slaan. Voor de meer bezadigde toerist zoals de schrijver van dit stuk (uw dienaar) hoeft al die drukte niet. Wij leven van de rust... en nog iets... het ontsnapt mij..... 😎

We trekken naar onze kamer en maken ons klaar voor het dagelijkse avondwerk. Nog even genieten van 'a room with a view' en weg zijn we. 

 

 Maar vooraleer af te sluiten toch nog even een foto van een beestje dat voor ons op de trappen zat. (gelukkig niet in ons bed). Wat is dat? Foto genomen en op zoek gegaan. De naam was ons niet bekend. Voor de mensen met interesse: het diertje is uitgestorven in België (tja), Nederland en Portugal. Zo goed als in alle andere landen in Europa is het nog te vinden. Eerst even kijken, daarna verklappen we u de naam.....

Wel vijf centimeter lang. Tel daarbij nog de voelsprieten en je weet meteen dat we het over volgend insect hebben.....: 'de heldenbok'. Maar dat wisten jullie wel zeker....denk ik toch....mogelijks.... zo niet, te vinden op wikipedia met tekst en uitleg. En voor wie graag knapperig eet.... kraakt een beetje tussen de tanden. 

Smakelijk en tot morgen.