Blog van vrijdag op zaterdag wegens 'nachtwerk'.

 Vrijdagmorgen ons dagelijks ritueel. Gordijnen open, ramen open en de volle zon begint onmiddellijk op onze huid te gloeien. Het belooft een warme dag te worden. Het mag gezegd, wat dit betreft valt het mee. Na maandenlang regen, koude en wind, krijgen we hier in Italië een vitamine boost. Uiteraard willen wij daar maximum van profiteren. Eerst het ontbijt dat in niets te vergelijken is met thuis (zou ook onbetaalbaar zijn), daarna onze wandelschoenen aan en op pad langs het strand. 

Het is duidelijk dat de Italianen aan het ontwaken zijn uit hun winterslaap. Her en der worden de voorbereidingen getroffen om de tientallen meter lange 'lijnen zonneparasols' te plaatsen. Eén tekent de lijnen uit, één boort 'een gat in het zand' en een ander duwt er de basis van de zonneparaplu in. Het gaat vooruit. Weliswaar niet 'verbazend goed' zoals Raymond Van Het Groenewoud het zingt, maar allée... voor Italiaanse normen mogen we niet klagen. 

Een eenzame visser probeert op het einde van de golfbreker wat vis te vangen. Tot op heden zonder resultaat. Scheelt het aan zijn vistechniek of aan onze denderende aanwezigheid?... Wie zal het zeggen. Wij zagen ze alvast zwemmen. Pakken is de kunst.

En zo werd het als snel middag. Terug aan tafel (mijn dieet krijgt het hier hard te verduren.... 😏) God ja, we werken er straks de kilo's wel af. In de namiddag is het 'auto's' wassen. Morgen race dag (eindelijk) en dan moet alles netjes en proper zijn. Drie auto's  en een camionette, daar waren we wel een tijdje zoet mee. Daarna een beetje rusten dachten (hoopten) we. Niets was minder waar. 

Wie de kranten leest heeft al zo een idee met welke tegenslagen de ploeg te kampen heeft. En heeft dit een weerslag op ons? Tuurlijk, matrassen moeten veranderd worden, andere kussens, andere slopen..... Kamer in en kamer uit. Terug in de M-Line Bus en andere er terug uit. Het is een heen en weer geloop van jewelste. We dachten dat het een rustdag zou worden. Het werd onze drukste dag sinds onze aankomst in Italië. Kijk en werk....euh....geniet mee van onze noeste arbeid.

Verhuis van matrassen gedaan. Sam Oomen komt er bij, maar ook Thomas Gloag, de jonge Brit. Je raadt het al. Zij moeten afgehaald worden. De auto in en op naar Pescara. Een ritje van 23 minuten duurt alweer 45 minuten. Druk druk druk. Gelukkig op tijd terug voor het avondmaal....dachten we. Ah nee, Thomas Gloag landt in Rome even voor middernacht. Of we hem ook nog konden afhalen. Google maps bracht redding. Net geen drie uur rijden (heen) en dan moesten we ook nog terug. 

De klok wees over 03.00 uur toen we terug in het hotel waren. Snel in ons nestje. Het zou deugd doen. Gelukkig was er zaterdag de start van de openingstijdrit. Kunnen we overschakelen op routine. Geen dag te vroeg. Leve de Giro. Op naar morgen (met de blog van vandaag....als we tijd hebben) 😜