Eerste molshoop, morgen Zwitserland

 

Vandaag begon de dag veelbelovend. Aan het ontbijt al werd er gniffelend gesproken over de startplaats. Als je weet dat de voertaal binnen de ploeg het Engels is, en je hoort dat de naam van de startplaats ‘Bra’ is… dan weet je al waarom. Zowel mannen als vrouwen hadden er een uitleg voor, maar bij de mannen werd lekker het meest gelachen. Sorry dames, maar zo zit een man nu eenmaal in elkaar. En als hij beweert van niet… geloof hem vooral niet. Soit, elk ‘zijne vent’. Wij op weg naar ons volgend hotel, maar het moet gezegd, de namen van de gemeentes in het ronde spraken tot de verbeelding. Weet dat we ondertussen al twee weken weg zijn van huis….en de rest denk je er zelf maar bij…..

Zou dit de ‘Stairway to heaven’ zijn? Je weet wel… Led Zeppelin…. of 'the highway to hell... (AC/DC)

                                      

Geef toe, als je dergelijke namen voorbij ziet flitsen, dan gaat je hoofd toch een klein beetje tollen.

Soit, wij weg naar Turijn. Een korte verplaatsing. Als we een beetje doorwerken hebben we misschien nog tijd genoeg over om naar de renners te gaan kijken. Ijdele hoop.  Het verkeer is hier een warboel, alles loopt in het honderd, wat maakt dat wij er niet meer zullen geraken. Tomme toch. Italië en orde, twee zaken die niet goed samen gaan. Niet te geloven dat ze in 1940 een BVBA opgericht hebben met de Duitsers. De snorremannen  hebben zich dik laten ringeloren van de spaghettivreters.

Dan maar terug naar ons hotel. Koers kijken op TV. Wat dacht je. Op de kamer een TV met een bereik van meer dan 1000 posten. We hebben van alles voorbij zien paraderen, van motorcross tot naaicursus, van ‘naaicursus van ander niveau’ tot politiek debat. In alle geuren en kleuren en in talen waarvan we niet eens het bestaan afwisten…. Maar neen, geen koers. Dan maar TIZ-cycling aangeklikt op onze smartphone en daar de laatste 20 km gezien. Zielig zielig zielig. Denk dat het land hier zo goed als failliet is. Niets werkt degelijk en de overheid slaagt er niet in hier iets aan te doen….. het doet me denken aan mijn geboorteland. We zijn op de goede weg (sic).

’s Avond terug op routine. Wij auto’s wassen en de anderen hun eigen werk. Ook de verzorgers dragen hun steentje bij. Zij verzorgen de bevoorrading, maken dat de was en de plas gebeurt van zowel medewerkers als renners, zij masseren de renners na de wedstrijd en daarna maken ze de bidons en de etenszakjes klaar voor de volgende dag. En wanneer de wedstrijd bezig is staan ze op twee of drie (soms meer) plaatsen om de renners te bevoorraden. Spurten van punt naar punt. Als de GPS het maar niet begeeft is een voortdurende bekommernis. Ook voor hen is ‘werkendag’ een dag die soms begint om 07.00 uur en die pas eindigt rond 21.00/22.00 uur. Voor wie denkt dat zij (en wij ook) hier op vakantie zijn…. Vergeet de charme. Noeste arbeid en vooral ‘veel uren’ draaien. Liefde voor het vak en er zijn voor elkaar. Echt wel #samenwinnen. Anders geraak je er niet. Kijk, of beter gezegd, werk mee met die mensen….

Lange dagen, maar met liefde voor het vak. En lang wordt het morgen vast en zeker. Met zijn allen naar Zwitserland. De bergen in en over. Benieuwd hoe onze M-line bus het er vanaf brengt. Bergaf moet lukken, omhoog daarentegen…. We gaan nu alvast op zoek naar adressen ‘verhuur muilezels’.. je weet maar nooit. We willen boven geraken.

Sterkte en tot morgen.