En we zijn vertrokken.

 Oef. Een zucht van verlichting gaat door gans het peloton en al zijn medewerkers. Vandaag dan eindelijk het moment waarop we met zijn allen gewacht hebben. De start van de Giro. Beginnen met een tijdrit. Alle ogen op de favorieten gericht. Maar wij gingen ook even gluren naar het materiaal. Nog niet echt op zoek, maar toch even genieten. En ook van de verschillende ploegen. Een aantal zijn nieuw in de Giro, anderen zijn ouwe trouwe bekenden. Het weerzien is bij momenten hartelijk. Het wielerpeloton, een grote groep, maar bij wijlen toch een kleine wereld. En wij fier als een gieter dat we er deel van kunnen  uitmaken. In het hart van het peloton, veel dichter kan je niet zijn.

We trokken op pad naar de startplaats, toch een dik uur ver rijden van het hotel weg. Een schitterende zon, straalblauwe hemel en met in de verte de bergtoppen die nog besneeuwd zijn. Het lijkt een plaatje uit een roadmovie. 

Daar aangekomen laten we de renners en de begeleiders hun werk doen. Het is een op en af lopen van mekaniekers met fietsen, wielen, banden, ander materiaal en van verzorgers die paraat staan om enig euvel, hoe klein of hoe groot ook, aan te pakken zodat de renner in optimale conditie kan starten. 

Wij keuvelen in het rond en gaan even bijpraten met kennissen van andere ploegen. Genieten van het mooie weer, maar vooral van het mooie materiaal dat er te zien is en bovenal, genieten van de eerste koersdag. Een lichte nervositeit in het peloton. Iedereen is blij dat 'het' begint, iedereen wil presteren maar vooral, niemand wil 'afgaan'. 

En dan zijn er zo van die momenten dat een mens zich af vraagt of hij nu bij een wielerploeg staat of aan een drankgelegenheid. Mits een beetje fantasie uiteraard..... of wat denk je zelf?....

Het blijft altijd oppassen geblazen als je de schuifdeur van je wagen open zet..... 😇

De rit startzone aankomstzone duurt niet zo lang. En op die weg komen we een CWGC tegen. Het Moro River Canadian War Cemetery. Dik 1500 Canadezen liggen hier begraven, gesneuveld in de tweede wereldoorlog. Toch even stil van geworden. Why? kllinkt het nog altijd in ons hoofd..... en als je dan ziet wat er gebeurt in Oekraïne.... Zotten boel, het mensdom.... inderdaad, met de nadruk op de laatste drie letters. 

Na een tijdje in het CWGC rondgekeken te hebben en na het nemen van wat foto's trekken we naar de aankomstzone. We moeten immers renners ophalen en terug naar het hotel voeren. Er staan ons leuke babbels te wachten in de auto. Toffe kerels die gasten. Immer sympathiek en altijd lachen. Het is nochtans een 'zware stiel'. Soit, even tot aan de aankomst maar daar is er een drukte van jewelste. Met het Covid spook dat hier nog rond waart vinden we het geraadzamer hier niet te lang rond te hangen. Terug naar de parking en wachten op de renners. Een gezond principe. Letterlijk en figuurlijk deze keer. 

Toch een meevaller met het juiste 'pasje' aan de nek..... 😉

De koers is gestart, de koers is van ons. Het weer valt mee, het eten is goed, we zitten hier in een omgeving die 120 % onze hobby is..... Wat kan een mens nog meer verlangen? Op naar morgen, rit 1. Nog iets minder dan drie weken te gaan. Lang en lastig. We onthouden één ding: de wedstrijd is nog niet gereden. De prijzen worden pas aan de meet uitgedeeld. We zijn benieuwd. U ook? Tot morgen dan in onze volgende blog.