Meteo: regen......

 Vandaag net geen overgangsrit. Wel een beklimming halverwege het parcours maar die zou niemand in moeilijkheden mogen brengen. Alles terug samen en met een gesloten peloton naar de streep. Je had er 100 euro op ingezet. En je was ze verloren. Gelukkig niet gedaan. 

De morgen begon andermaal met een ferme plensbui. De prille lente in Italië is ook al niet meer wat ze ooit geweest is. Andermaal onze korte broek aangetrokken (we hadden geen lange bij... altijd mooi weer in Italie.... zeggen sommigen... en wij goedgelovig als we zijn...). Soit, het beloofde van bij de start al een moeilijke morgen te worden. Dag na de rustdag en de schrijver, uw dienaar, had blijkbaar wat slaap in te halen. Philiep stuurde berichten per whatsapp, klopte op de deur.... niets hielp. Hij zal toch niet 'dood' liggen... Nog even gebeld en ja, daar was ik... compleet van een andere wereld. Naar beneden en een GoPro rond de nek. We worden gevolgd door de mensen van productiehuis Southfield (of zoiets). We kennen ze nog van vorig jaar. Zij met de vraag of we even met de Go Pro wilden rondhuppelen zodat ze 'wisten' wat ons werk inhield. Kon leuk zijn voor de kijkers van betaalTV Amazon. Zij vonden in ons beide gewillige slachtoffers... We zijn benieuwd naar het resultaat....

We hebben Philiep op onze plechtige communiezieltje moeten beloven dat we de foto's niet zouden delen met zijn 'vrèwe'. Bij deze is dit niet gebeurd..... 😝

Van daaruit naar het andere hotel. Een verplaatsing van 185 km op een autoweg waar we minstens 15 keer 'lavori' gezien hebben. Werken dus. Door weer en wind tot aan de kust van de Middellandse zee. Inderdaad, we zijn al een paar keer kris kras door Italië gereden, van de ene kant naar de andere en terug. Later volgen de bergen.... de echte bergen. Echter, weet men nu al dat één berg geschrapt is voor de rit van komende vrijdag. Toch al iets minder klimmen. Soit, de renners malen er niet om. Hoofdbekommernis: recht blijven in de regen en vooral niet ziek worden. Momenteel valt het reuze mee in ons team. Fingers crossed. Het mag zo blijven. Enkel het weer mag wat beter worden. Grootste slachtoffers hiervan zijn de mecaniciens. Iedere dag fietsen wassen, spoelen, wassen, afspuiten en nog eens opnieuw. Bezige bijen deze jongens. Vroeg uit de veren want alle fietsen moeten op de racewagens geplaatst worden. Van de vier mensen 'mecanicien van dienst' gaan er twee mee op wedstrijd, de andere twee voeren onderhoudswerken uit, of zetten fietsen klaar voor de volgende dag. 

Bij aankomst terug in het hotel worden ze alle vier ingeschakeld voor het wassen van de fietsen en het terug 'raceklaar' maken. Avondmaal start wanneer zij gedaan hebben met hun werk. Er wordt dan ook nooit gegeten voor 21.00 uur. Standaardtijd is veelal 22.00 uur. Je moet het maar doen. Hierbij enkele sfeerfoto's....

Druk druk druk, we horen het dikwijls zeggen als je iemand vraagt hoe het gaat. Voor die mensen is het echt druk. Er mogen er, wat mij betreft, veel komen kijken. Je moet een grote vakkennis hebben en zo goed als een 'vakidioot' zijn om dit aan te kunnen. Echte 'kraks' die jongens.

Vanaf morgen starten de renners terug met een kraaknette fiets. Op en top kwaliteitsmateriaal, aangeleverd door toppers van ons team. Nu vroeg gaan slapen. Morgen wacht een verplaatsing van 300 km. Sterkte en tot dan.