Reisdag twee... regen, water, water, regen en op het einde....zeewater

Deze morgen opgestaan in de gewezen 'priesterswoning'. We kunnen er niet van zwijgen. Mooi, charmant, karakter en voor zo'n prijs. Echt wel de moeite voor de omweg waard (hoop en al 8 minuten). Je hebt geen enkel probleem rond Milaan, want je vermijdt het. En je hebt in een onooglijk klein dorp, een schitterende slaapplaats. Nu nog doen voor de prijs omhoog gaat.

Soit, genoeg gelummeld. De Giro roept, dus trekken we al snel weer op pad. 08.30 uur en we waren 'airborn' (gestart zoals ze zeggen). Regen viel met bakken uit de hemel. Zoals ze hier in Italië maanden geklaagd hebben dat het te droog is.... opwarming van de aarde en zo....je kent ondertussen die litanie.... Zo klagen ze nu dat het een veel te koude en veel te natte april/mei maand is. Autoweg richting Parma en het leek eerder dat we door de Po zelf reden, dan dat we op de autosnelweg reden. Neem bij momenten de 'golvende asfalt' er bij en je waant je zowaar op een schip van de Italiaanse marine. Kapitein Bertolini leek niet ver weg (je weet wel, de gevederde militair uit de serie 'Allo Allo'....). 

En wederom moeten we het hebben over de miserabele kwaliteiten van de Italiaanse chauffeur. Die met alles en nog wat bezig is, doch vast en zeker niet met het besturen van zijn voertuig. Rijden op twee rijvakken, geen gebruik van richtingsaanwijzers. Op het derde vak aan 100 km/h. Nagelbijten voor Philiep die chauffeur van dienst was. Zoek ook geen logica in hun rijgedrag... het moet nog uitgevonden worden. 

Voor wie naar Italie gaat en indien mogelijk, vermijdt de verkeersas 'Parma - Imola - Bologna'. Inderdaad, moeilijk en niet doenbaar, maar druk en gevaarlijk. We hebben op die luttele kilometer minstens zeven paternosters versleten... en het heeft geholpen. We leven nog.

Eenmaal Bologna voorbij gaat het richting het Zuiden. De buien worden schaarser en de zon priemt voorwaar af en toe door het dikke wolkendek. Daar is de lente, daar is de zon.... zingen we. Het doet deugd aan het hart. De warmte komt ons tegemoet.

We vliegen voorbij San Marino, Censenatico (Marco Pantani... remember) en andere namen die ons doen herinneren aan legendarische aankomsten van roemruchte Giro etappes. De streek ademt koers uit. Uiteindelijk om 16.00 uur in het hotel.

Eerst nog wat regelingen afgewerkt met betrekking tot de kamers. Blijkbaar was er iets verkeerd gelopen bij het boeken door de organisatie. Wij in ons beste Italiaans (que si, que no.....enz....) alles in orde kunnen brengen. En we hadden nog tijd over. Dan denk je sowieso... die twee gaan de bar opzoeken. Niets is minder waar. Wat we vandaag konden doen moest niet uitgesteld worden naar morgen. De kamers van alle 8 renners klaar gemaakt. Luchtzuiveringstoestellen gezet en alles in orde gebracht. Resultaat: aan tafel om 21.00 uur. Lekker lekker lekker. Na een lange dag van veel rijden en 's avonds hard werk konden we tevreden aan tafel gaan. De kok van het hotel had zijn best gedaan. De afwezigen hadden ongelijk.

Smikkelen en smakkelen en al snel onze sloffen aangedaan. De dames nog eens telefonisch verwend (en neen, het was geen s*xlijn)... en nu genieten van onze welverdiende rust. Morgen komen de renners toe. Op naar het vliegveld. Ook benieuwd? Kijk morgenavond terug op deze blog. We houden u op de hoogte.