Rustdag 1 op maandag

 De eerste rustdag van de Giro is een feit. Niet dat wij deze dringend nodig hadden, maar voor de renners kwam het als een aangename verpozing. Een week in weer en wind, maar vooral in regen en sneeuwwater eisen als snel zijn tol. Verschillende ploegen zijn al een paar pionnen kwijt. Te wijten aan het weer, Covid, andere redenen.... wie zal het zeggen. Maar alleszins is het nu al duidelijk dat het één van de zwaarste Giro's wordt van de afgelopen decennia.

Een rustdag op papier wil dan ook niet sowieso zeggen dat er niet gefietst wordt. Een training 'los rijden' zoals de wielertoerist dit noemt staat op het programma. Sommige onder hen hebben er nood aan, anderen niet. Al vrij vroeg staan de renners klaar om op pad te trekken. Wij er als de kippen bij om enkele foto's te nemen. 

De 'mecanics' hebben hun werk ook al weer voortreffelijk gedaan. De fietsen die dagelijks overgoten worden met hectoliters regenwater, aarde, grint en modder, staan er andermaal glimmend bij. Onderhoud van deze materialen is dan ook onontbeerlijk voor het kunnen leveren van uitzonderlijke prestaties.

En terwijl de 'gladiatoren van de weg' op training zijn, kijk wij even in het rond. We leren hier ook bij in Italië. Het hotel waar we momenteel verblijven is een rustplaats voor de grote ploegen van de primera division. Verkleurde truitjes vol handtekeningen hangen in glimmende kasten, hun naam en faam uit te stralen van weleer. Een aantal namen van ploegen zijn ons onbekend, maar moeten vroeger gewaardeerde teams geweest zijn. Ondertussen is hen duidelijk geworden dat glorie vergankelijk is. We moeten onwillekeurig denken aan Anderlecht.... ik weet niet waarom. 😈😎

Maar het zijn niet alleen voetbalfans in spaghettiland. Er zijn er ook die we catalogeren onder de noemer 'fervente wielerfanaten'. Mensen van wie we dachten dat ze alleen in Vlaanderen aan te trefffen waren. Eén van hen staat uren te wachten op de komst van de renners. Een grote fan van Primoz Roglic, in het bezit van verschillende genaamtekende truitjes van hem. Ook is hij in het bezit van zijn medaille van de olympische spelen Tokio. Mogelijks een kopie, maar hij vertelt ons in vloeiend Italiaans dat het de echte medaille is. Daar wij toch geen jota Italiaans spreken noch verstaan knikken wij vol bewondering. De man komt in extase door zoveel interesse... Ook een WK trui is in zijn bezit, enkel genaamtekend door renners die wereldkampioen werden, hetzij op de weg, hetzij het werelduurrecord gebroken hebben. Rohan Dennis heeft hij nog tekort..... De man is een volhouder. Gelukkig maken we hem op tijd wakker om te melden dat de renners er zijn..... of hij zat er nog.... 😇😉

Het weer is te mooi en vooral te warm om nog lang binnen te zitten. Naar buiten voor verse lucht en een kleurtje. Een bezoekje aan Reggio Emilia is een must (dacht ik). Italiaanse dorpen zijn veelal mooi en beschikken over nogal wat culturele bezienswaardigheden. Veel was er echter niet te bespeuren op een tweetal pleinen en een paar oude gebouwen na. Wat we wel veel zeggen waren kledingswinkels, parfumerie, chocolaterie, juwelen en een aantal bars in alle maten en gewichten. Het oude stadscentrum is vooral de moeite waard voor moeder de vrouw. (wat dus recht evenredig is met de toestand van uw bankrekening).

Na een lange wandeling hebben we nood aan een bijkomend rustpunt. Het is immers rustdag voor 'iets'. We zoeken een leuke plek en lessen onze dorst (met mate). 'Het mag er van af'.... voor ene keer. We maken er geen gewoonte van maar het is rustdag, zodus....

En het mag gezegd, het smaakt beter dan het zeepsop dat we nu al enkele dagen tussen onze tanden krijgen, als we de wagens poetsen. Misschien een nieuw poetsidee?... Weet er iemand of deze producten eenvoudiger en beter zijn in gebruik om te poetsen dan de bestaande zeepjes? Zo ja, laat het ons weten. We zijn graag proefkonijn op vrijwillige basis.

Ondertussen vliegt de dag voorbij. De renners liggen alweer op tafel (massagetafel), de wagens zijn opgeblonken, de fietsen verdwijnen terug in de vrachtwagen (met alarm) en het dagelijkse leven gaat weer zijn gewone gang. Toch nog even met Angela op pad. We hadden nog een 'oude rekening' te vereffenen. Een gelato...... Uiteindelijk gevonden...en lekker dat dit is...lekkerrrrrrrrrrrr Zelf proeven vooraleer je het gelooft. Kijken is niet hetzelfde als smaken, maar deze keer is dit jullie probleem. Viva Italia!