Slovenië: here we come.

 We hadden er ongelooflijk veel zin in vandaag en de renners ook. We rijden naar Primozland en de weersverwachtingen waren al bij al goed (voor ons toch). Wij reden niet op de beklimmingen, maar wel binnendoor. Veel zon, hier en daar een wolkje en een toeristische rondrit om U tegen te zeggen. De volledige Dolomieten doorkruisen. Je zou tekenen voor minder. We genieten nog even van de omgeving vooraleer we er een lap op geven. Kijk en geniet met ons mee.

Maar vooraleer we vertrekken krijgen we de collega's van Groupama FDJ over de vloer. Zij komen 'even over het muurtje' kijken hoe wij het geregeld krijgen met de matrassen. Zij hebben ook matrassen, maar die zitten verpakt in een fijne nylon, super gladdig en zonder 'handvaten'. Je krijgt ze bijna niet te pakken. Wanneer ze zien hoe wij met de zware matrassen 'spelen' (we zijn dan ook stoere West-Vlaamse bonken.....😜) zijn ze op ontdekkingstocht. We hebben enkele foto's genomen van onze activiteiten en hen doorgestuurd. Benieuwd of ze hun 'management' kunnen overtuigen van onze goede manier van werken. Zij waren alleszins al overtuigd. Wij 'fier als een gieter'. We zijn goed bezig. 👍

Alles in de M-line bus, en nog even gedag zeggen aan de uitbaters. Er staat iets in de etalage wat ons aandacht trekt......

Bij de echter wielerliefhebber doet dit een belletje rinkelen......Moet moet, ik moet just niks.... waren de gevleugelde woorden van Wout Van Aert. Lik op stuk voor de criticasters en de specialisten vanuit de zetel. De glimlachen bij de gedachte.

We starten de wagen en rijden richting Slovenië. Rond 11.00 uur / 11.20 uur krijgen we waanbeelden. Overal waar we voorbij komen zien we staan 'Apero'. Dit vraagt toch om een halte, als goede Belg. Wij stoppen en naar het bord toe.... blijkt er te lezen 'Aperto', wat Italiaans is voor 'Open'. Wat een ontgoocheling... we druipen af en rijden terug richting Slovenië. Lichtjes 'astmatisch' van de droge lucht.

De grens over en het uitzicht verandert. Het mooiste deel van de Dolomieten hebben we achter de rug. Slovenië heeft echter ook zijn troeven. Keiharde Primoz supporters, alles netjes geregeld, maar het is duidelijk dat de mensen toch aan comfort moeten inboeten. Ze zijn echter bezig aan een inhaalbeweging.

Binnenkort, en misschien nu al, economisch sterker dan buurland Italië en toeristisch zeer interessant wegens de lage prijzen (nu nog). We keren 30 jaar terug in de tijd. Wie het nu zo nog wil zien moet zich haasten.

De renners waren ondertussen bezig met de lastigste bergrit van de gehele Giro. Met als klap op de vuurpijl de beklimming van de Lavaredo. Wielerkennis kennen deze berg zeer goed. Hij wordt genoemd als 'één van de beste exploten' van Eddy Merckx. Google gerust de term 'Merckx' en 'Lavaredo'. Je krijgt er onmiddellijk alle nieuws en alle verhalen van weleer. Een scherprechter zoals er maar weinigen zijn. Gevreesd door menig renner en gemeden door de wielertoerist. Iedereen komt er zichzelf tegen. Afgaan doe je  sowieso..... alleen de verhalen verschillen van renner tot renner en van toerist tot toerist.... Hoe later op de avond en aan de toog, hoe fantastischer de verhalen. Allen met éénzelfde einde: het ging niet...... maar bergaf wel.... Tja. Sommigen toch. 

De Lavaredo.

Het is nu wachten op de renners. Verwachte aankomsttijd: 22.00 uur. En dan moet er nog gegeten worden en moeten de wagens nog schoongemaakt worden. 't Wordt een lange dag.

Tot morgen.