Vandaag, woensdag, bevoorraders met dienst

 Oef, daar is de blog weer. En nee, we zijn niet gestorven. Alhoewel we eerlijkheidshalve moeten toegeven dat we nog niet echt in Napels geweest zijn. Ons hotel ligt net buiten de stad en dus hebben we nog geen kennis kunnen maken met de drukte aldaar. Schijnt historisch te zijn. Alhoewel ze er hier in de voorsteden ook al iets van kennen. Parkeerregels zijn eenvoudig : je plaatst je voertuig waar je het kwijt kan, maak niet uit of dit links of rechts van de weg is, naast of op het voetpad. Zelfs op het zebrapad lijkt een favoriete plaats..... Veel werk hier voor de verkeersdienst van de politie. Maar wie doet wat? Policia communale, policia stradale, policia provinciale, carabinieri, garda.....enz. Een veelheid aan diensten waar men door het bos de bomen niet meer ziet. Iedereen kijkt naar elkaar en laat gebeuren.

Ook op netheid laat het hier veel te wensen over. Het hotel is kraaknet. Staat in schril contrast met de omgeving en de randen van de weg. In hoofdzaak en vooral de favoriete stortplaatsen. Het lijkt bij momenten alsof je door een stortplaats rijdt. De natuur is prachtig, maar Italië heeft nood aan een groene partij. Spijtig. Nochtans een mooi land.

Wij dus als bevoorrader van dienst op weg. Ik weet niet wat we verkeerd gedaan hebben... Bij het uitvoeren van een vreugdedans moeten we allicht (en uit onwetendheid) een maxi versie van de regendans uitgevoerd hebben. Met bakken uit de hemel, water voor jaren, gans de dag en zonder ophouden. Man man, je zou er voorwaar zwemvliezen van kweken. 76 Km gereden en we staan op ons punt. Op de top van een heuvel, in de wolken. De mist beperkt het zicht. Het komt er nu op aan dat de renners ons zien. Dus plaatsen we onze M-Line bus duidelijk zichtbaar aan de rechterkant. Zelf gaan we zo'n 200 meter verder staan. Zo weten de renners dat we er zijn, en hebben ze nog tijd om rechts 'uit te voegen' zodat ze bij ons en de bidons kunnen geraken. 

Twee koplopers, helden van de dag. Twee minuten later het gehele peloton.

Blij dat het gelukt is. Rohan Dennis had dorst en pakte de bidon. De rest had genoeg aan de neergutsende regen en het opspattende water. Terug naar het hotel.

Een licht vermoeden wordt bewaarheid. Napels is kampioen (in het voetbal weliswaar). Vlaggen sieren de weg en overal is de straat overspannen met linten in de kleuren wit en licht blauw. Fiere Napolitanen... of dan toch wat het voetbal betreft. De aangebrachte versieringen zijn zowat het enige wat kleur geeft in de grauwe dorpen. Ouden huizen, niet onderhouden. Vele lijken vervallen maar zijn toch nog bewoond. De straten en het wegdek zijn 'a sorti'. Armoede in Zuid Italië bestaat dus echt. We komen aan in het hotel en onmiddellijk begint de schoonmaakcursus. We zijn goed bezig. 

Het is al donker als we terug naar het hotel rijden. En nee, het is niet omdat we even doorgezakt zijn. Wanneer we het thuisfront bellen schijnt het licht in volle glorie. Hier is het om 20.00 uur al pikdonker. We snakken naar licht, we snakken naar zon. Morgen hopelijk beter. We weten nu al dat we terug een bevoorradingspunt voor onze rekening nemen. Fingers crossed. 

Maar eerst, u raad het al. Poetswerk!