We zijn er klaar voor.

Vandaag een bedrijvige dag voor de boeg. Om 07.00 uur aan het ontbijt. We moeten immers op het vliegveld staan om 08.30 uur om een medewerker op te halen die pas vandaag landt. Wat volgens de GPS maar 22 minuten rijden was loopt al snel op tot het dubbele. Druk verkeer in de Italiaanse ochtendspits, je wenst het je ergste vijand niet toe. Druk tot in het kwadraat en dan zwijgen we nog van de tunnels. Mogelijks is de verantwoordelijke van de afzuigingsinstallatie overleden.... geen enkele van de molens draait. Met als gevolg dat je door een zwarte, stinkende rook moet rijden. Alles binnen in de wagen afgesloten, maar het helpt niet. We lijken wel op weg naar 'Satanspunt' (je weet wel.... de hel.....). Dringend nood aan een groene partij in Italië. Ene die het goed meent met de mensen en de natuur. Over corruptie in Italië reppen we met geen woord. We zijn immers niet op de hoogte van de toestand hier.......

De medewerker dus opgehaald en even snel (of traag zoals je wil) terug naar het hotel. We hadden genoten van een schitterende ochtendzon. We genoten nog even verder van de eerste zonnestralen, maar vooral van de eerste warmte. Even buiten in de zetel uit de wind, waarbij de thermometer vlot naar de 25 graden Celsius klom. De eerste warme gloed op de wangen, een eerste lichte rode tint (geen probleem, dit wordt bruin....) en de eerste lentekriebels. Het luiwammessen kon niet blijven duren, er moest ook nog gewerkt worden. Na het helpen van de verzorgers met het bijvullen van de bidons met poeder, trokken we op schoonmaak. De zware regenval van de voorbije dagen waren zichtbaar op de bus van M-Line. Schoonmaken is de boodschap. Spuiten met water in zo'n weer. Bij momenten dachten we dat 'het kind in ons' terug naar boven kwam, maar we hielden ons in. Niemand was gediend met een watergevecht..... spijtig..... mijn handen jeukten.

In de namiddag terug naar het vliegveld om de ploegdokter op te halen. Zowat de laatste persoon van het team die er nog niet was. Andermaal 45 minuten heen en 45 minuten terug.... over welgeteld (u wist het al) 17 km. 'Grande Casino' zoals ze hier zeggen. Vrij vertaald: wat een ramp, wat een miserie.

Ondertussen waren de mekaniekers druk in de weer geweest met het voorbereiden van de tijdritfietsen en het voorbereiden van de fietsen die mee mochten naar de ploegvoorstelling. Het lijkt een makkie, maar het is en blijft een harde job. Mekanieker zijn in een topteam. Je doet er een pak ervaring op, maar er moet verdorie ook hard, maar vooral juist en secuur gewerkt worden. Gelukkig in een geolied team. #samenwinnen is ook hier geen ijdel begrip. Dikke duim voor deze kerels.

En toen was de tijdritfiets van Roglic klaar. Een prachtig staaltje van techniek en kunde. Beeld van een fiets, als zeg ik het zelf, en dat is ook enkele beroepsfotografen niet ontgaan. Een kleine fotoreportage drong zich op. Zelf fietsgek en -kenner Philiep viel de eer te beurt om dit wonder van techniek voor te stellen. Het is geëindigd met een contract bij Roglic hemzelf. Philiep mag voortaan zijn fiets voorrijden, inrijden en opwarmen. Een dik contract met een percentje voor ondergetekende, uw dienaar. 😉

En was de dag toen ten einde? Neen, want de nieuwe verduisteringsgordijnen moesten nog uitgetest worden. Gelukkig, gekeurd en goed bevonden. In een mum van tijd geplaatst en in een mum van tijd terug afgebroken. Schitterend. We kunnen eindelijk naar bed. Morgen nog een laatste test en de eerste grote Ronde van het Jaar kan beginnen. We zijn benieuwd. U allicht ook, want u bent er nog als lezer. Gelukkig maar.... Een week ver en de blog werd al bijna 1400 keer gelezen. We vielen bijna van onze stoel toen we de cijfers zagen.... Maar dat is dan weer nieuws voor een volgende keer. 

Groeten en tot morgen. 👍😎