Time is money: tijdrit

 We leefden vorige week in een roes en dit vooral vanaf de dag van de tijdrit tot en met het overwinningsfeestje zondagavond. Gevolg: de geïnteresseerde bloglezer stond een beetje in de kou. We willen dit alsnog goed maken, wetende dat de nieuwswaarde zo goed als nihil is. De Giro is voorbij en dat is het. Om onszelf en u niet tekort te doen maken we onze blog echter verder af, dag na dag. Kwestie dat we volgende keer nog weten wat we de laatste dagen meegemaakt hebben. 

We gaan verder met zaterdagmorgen.... of nee, eigenlijk vrijdagavond. Toen was onze blog van vrijdag al geschreven. We waren aangekomen in Slovenië, ook wel 'Primozland' genoemd. Als je denkt dat Vlaanderen 'wielergek' is, dan raad ik iedereen ten stelligste aan ooit eens naar Slovenië te trekken om daar de plaatselijke vedetten bezig te zien. Een massa volk stond onze helden op te wachten. Eigenlijk kwamen ze maar voor één man: Primoz Roglic. Hun held, hun vedette, hun idool. Honderden mensen troepten samen rond de bus. Het was ondertussen al laat in de avond. Na de aankomst op de Lavaredo (je weet wel, één van de zwaarste beklimmingen ter wereld) was het nog drie uur rijden vooraleer de renners in het hotel aan kwamen. Geen sinecure. Zwaar vermoeide renners en weten dat er de volgende dag een even zware, zo niet, nog zwaardere tijdrit op het programma staat. Ik weet niet of het met 'voetballers' zou lukken, maar de renners stapten gedwee in de bus voor de rit van drie uur. Topsport noemt men dat......

Met zijn allen uit de bus en het hotel binnen. Ondertussen scandeerde de menigte de naam van Primoz. De mensen van de andere ploegen die er ook waren lachten enigszins groen, maar dat kwam door de mix van de zwakke oranje straatverlichting en de blauwe schijn van het schermpje van hun GSM.....

We zijn nog nooit zoveel gefotografeerd geweest als die avond, toen we de auto's aan het wassen waren. Gelukkig trok de menigte mondjesmaat naar huis. Het was toen al dik na middernacht. Ze hadden eindelijk begrepen dat ze geen renners meer zouden zien. Logisch toch.....

De volgende morgen een lichte nervositeit aan tafel. D-day... vandaag moest en zou het gebeuren. Veel theorieën van het hoe en het wat. Geraint Thomas was 'choco' zegden sommigen..... choco.... het weergalmde in mijn hoofd. Ontbijt in Italië bestaat uit vier soorten droge cake en vier soorten pruimentaart, nog wat yoghurt en fruit en in het beste geval 'spek met eieren'. Je gaat voorwaar dromen van een boterham met choco.... en Thomas was choco.... in mijn dromen zag ik hem al met zijn hoofd helemaal in Nutella gedoopt. Lekkerrrrrrr

Maar zoals alle dromen was ook deze droom bedrog. We vroegen ons af of de 26 seconden konden goed gemaakt worden op hoop en al 18 km. TTD (tis te doene..... maar hoe.....).

In de voormiddag verkozen enkele van onze renners nog even wat los te rijden in de omgeving. Oppassen jongens. Er zijn 'horden' fietsers onderweg. Wielertoeristen passeerden met honderden en meer, in gesloten gelid en per fiets richting startplaats. Zowat allen getooid met de Sloveens vlag en veelal ook drager van een Jumbo trui. De merchandising was tevreden. Je zou voor minder. En afgaande op de massa die we voorbij zagen paradeerden was één ding nu al zeker. Primoz zou vooruit geschreeuwd worden door zijn landgenoten. Alvast één pluspunt.

Ondertussen vertrok de eerste renner richting start tijdrit. Het sein voor ons om te beginnen met ons werk. Opruimen, M-line busje laden en wanneer alle matrassen geladen waren als een sneltrein richting volgende hotel. En het mag gezegd: het ging snel. We wilden de tijdrit van Primoz voor geen geld ter wereld missen. 

Een verplaatsing van dik twee uur, bedden gemaakt en net op tijd voor de start van onze kopman. De nageltjes vlogen in het ronde. Nerveus als geenéén, iedereen op de eerste rij en 'duitstalig Eurosport' op volume 25 (van 30). Gelukkig geen andere gasten in het rond. Allicht waren die net dat ietsje minder enthousiast dan ons. Het aftellen begon en Primoz trok zich in gang.

We kregen hoop. De stemmen werden luider. Hij had al 15 seconden van zijn achterstand goed gemaakt. De koffie smaakte geweldig. 'Er zat muziek in' zoals ze bij ons zeggen (en nee, niet in de koffie). Tot het kettingprobleem. Ongeloof, handen voor de ogen, geroep.... God werd in die korte tijdspanne nog nooit zoveel aanroepen als die namiddag.... je kent het wel...; GVD!!! De koers was verloren. We zagen onze trip naar Rome in rook opgaan. De volgende slok koffie had de smaak van 'afgewerkte olie'... weg goesting, weg enthousiasme... ontgoocheling troef.... En hij was net zo goed bezig. We berustten in ons lot, maar hadden het er toch moeilijk mee. Tomme toch.....

En dan komt hij over de streep..... zie je zijn concurrent zwalpen..... "noch drei sekunden"..... zou het dan toch..... Een sprankeltje hoop komt terug....hebben we wel goed begrepen....dat verdomde duits...we kennen er geen snars van.....

En dan komt Thomas over de meet. Het TV zaaltje ontploft. We vliegen elkaar in de armen. Hier en daar een traantje...."Jezus, wat is me dat..." horen we in het Nederlands.... We zijn gewonnen. De beelden van uit de aankomstplaats spreken voor zich.... Het wordt laat vanavond......

Van de rest van de avond geen foto's meer. Ons 'filmpje van 36' was op. We zijn trouwens vroeg gaan slapen. Morgen nog 630 km te gaan tot Rome. Onze rose sokjes aangedaan en ons bed in.... en dromen van de Paus....onze wielerPaus.... Primoz.